विश्‍वास, पश्‍चात्ताप, पित्तले साँप
हराएको छोरो, हराएको भेडा

विश्‍वास

“परमेश्‍वरले संसारलाई यस्तो प्रेम गर्नुभयो, कि उहाँले आफ्नो एकमात्र जन्माइएको पुत्रलाई दिनुभयो – उहाँमाथि विश्‍वास गर्ने कोही पनि नष्‍ट नहोस्, तर उसले अनन्त जीवन पाओस्” (यूहन्‍ना ३:१६)। यस खण्ड अनुसार मुक्तिको निम्ति तपाईको भाग मुक्तिदाता ख्रीष्‍ट येशूमा विश्‍वास गर्नु हो। विश्‍वास गर्ने कोही पनि नष्‍ट हुनेछैन। रोमी १०:९ पदमा उल्लेख गरिएको छ, “यदि तिमीले आफ्नो मुखले प्रभु येशूलाई स्वीकार गर्यौ भने, र परमेश्‍वरले उहाँलाई मरेकाहरूबाट बौराएर उठाउनुभयो भनी आफ्नो हृदयमा विश्‍वास गर्यौ भने तिमीले मुक्ति पाउनेछौ।” मुक्ति पाउनको निम्ति तपाईले प्रभु येशू ख्रीष्‍टमा विश्‍वास गर्नुपर्दछ। कस्तो प्रकारले विश्‍वास गर्ने ? येशूको मुक्ति र पुनरुत्थान तपाईको पापको छुटकाराको निम्ति भएको हो भनी विश्‍वास गर्नु पर्दछ। उहाँ तपाईको प्रभु हुनुहुन्छ भनी स्वीकार गर्नुपर्दछ। यही विश्‍वास र स्वीकारद्वारा तपाईले पापहरूको क्षमा पाउनुहुन्छ। जस्तो लेखिएको छ, “किनकि प्रभुको नाम पुकार्ने हरेकले मुक्ति पाउनेछ” (रोमी १०:१३)।

विश्‍वासको सम्बन्धमा येशूले दिनुभएको शिक्षा

पित्तले साँप

विश्‍वासको सम्बन्धमा स्पष्‍ट पार्न येशूले एक तथ्यलाई अघि सार्नुभयो, “जसरी मोशाले उजाडस्थानमा साँपलाई उचाले, त्यसरी नै मानिसका पुत्र पनि उचालिनुपर्छ, “यसैले कि उहाँमाथि विश्‍वास गर्ने कोही पनि नष्‍ट नहोस्, तर उसले अनन्त जीवन पाओस्। किनभने परमेश्‍वरले संसारलाई यस्तो प्रेम गर्नुभयो, कि उहाँले आफ्नो एक मात्र जन्माइएको पुत्रलाई दिनुभयो – उहाँमाथि विश्‍वास गर्ने कोही पनि नष्‍ट नहोस्, तर उसले अनन्त जीवन पाओस्” (यूहन्‍ना ३:१४-१६)। मोशाले उजाडस्थानमा साँपलाई उचाले भन्‍ने विषय बुझ्न यसबारे उल्लेख भएको बाइबल खण्डमा यस्तो लेखिएको छ,

“अनि उनीहरू एदोमको देशलाई फेरो मारेर जान भनी होर पहाडबाट लाल समुद्रको बाटो भएर हिँडे; अनि बाटोले गर्दा मानिसहरूको मन साह्रै अधीर भयो। तब ती मानिसहरू परमेश्‍वर र मोशाको विरोधमा बोले: “यस उजाडस्थानमा मर्नका निम्ति तपाईहरूले किन हामीलाई मिश्रबाट निकालेर ल्याउनुभयो ? किनकि यहाँ न रोटी छ, न पानी; अनि हाम्रो प्राणले यस तुच्‍छ भोजनलाई घृणा गर्छ।”

“तब परमप्रभुले ती मानिसहरूका बीचमा अति विषालु सर्पहरू पठाइदिनुभयो, र तिनले ती मानिसहरूलाई डसे; अनि इस्राएलका धेरै मानिसहरू मरे। यसकारण ती मानिसहरू मोशाकहाँ आए र भने: “हामीले पाप गरेका छौं; किनकि हामी परमप्रभु र तपाईको विरोधमा बोल्यौं; परमप्रभुलाई प्रार्थना गरिदिनुहोस्, र उहाँले हामीबाट यी सर्पहरू हटाइदिऊन् !” अनि मोशाले ती मानिसहरूका निम्ति प्रार्थना गरे। तब परमप्रभुले मोशालाई भन्‍नुभयो: “तिमीले आफ्ना निम्ति एउटा अति विषालु सर्प बनाऊ, र त्यसलाई एउटा खाँबामाथि झुण्ड्याऊ; अनि यस्तो हुनेछ – सर्पले डसेको हरेक मानिसले जब त्यसलाई हेर्छ, तब त्यो बाँच्नेछ।” तब मोशाले एउटा पित्तलको सर्प बनाएर त्यसलाई एउटा खाँबामाथि झुण्ड्याए; अनि यस्तो भयो – सर्पले कुनै मानिसलाई डसेको थियो भने जब त्यसले पित्तलको सर्पलाई हेर्‍यो, तब त्यो बाँच्यो (गन्ती २१:४-९)।

यस घटनालाई उद्धृत गर्दै सिकाउनुभएको येशूको शिक्षामा विश्‍वासको अर्थ बुझ्न सकिन्छ। साँपले डसेकाहरू आफ्ना अपराधका कारण त्यस ईश्‍वरीय दण्डमा परेका थिए। त्यस दण्डबाट बच्न ईश्‍वरीय उपायलाई मात्र अपनाउन सकिन्थ्यो। परमेश्‍वरले सर्वप्रथम मानिस पापको निम्ति कायल हुनुपर्ने माग राख्‍नुहुन्छ। त्यसपछि परमेश्‍वरले दिनुपर्ने उपाय अपनाएको चाहनुहुन्छ। मानिसहरूले परमेश्‍वरको प्रबन्धमुताविक मोशाद्वारा झुण्ड्याइएको पित्तले साँपलाई हेर्नुपर्दथ्यो। हेर्ने बित्तिकै तिनीहरू निको भए र बाँचे। यो एक सरल काम थियो जसमा काम होइन तर हृदयको विश्‍वास आवश्यक थियो। बाँच्नलाई मानिसको आफ्नो सामर्थ्यले गर्न सकिने कुनै काम त्यहाँ थिएन। यो पूर्णतया परमेश्‍वरको कृपाद्वारा थियो जसलाई अनुग्रह भनिन्छ। तिनीहरू कामद्वारा होइन तर विश्‍वासद्वारा अनुग्रहले त्यस मृत्युबाट बाँचे। तिनीहरूले ईश्‍वरीय अनुग्रहलाई ग्रहण गर्ने कामस्वरूप आफ्ना शिर उचाली हेर्ने काम गरे। तसर्थ विश्‍वास भनेको परमेश्‍वरको अनुग्रहमाथि हृदयको भरोसा हो। यस भरोसाबिना तिनीहरू कुनै हालतले पनि बाँच्न सक्दैनथे।

जसरी उजाडस्थानमा मानिसहरूले विषालु सर्पहरूको डसाइबाट बच्न पित्तले साँपलाई हेरे त्यसरी नै मानिसहरूले आज आफ्ना पापहरूले ल्याउने मृत्युबाट बच्न परमेश्‍वरबाट तयार पारिएको मुक्तिदातामा विश्‍वास गर्नुपर्दछ। “किनभने परमेश्‍वरले संसारलाई यस्तो प्रेम गर्नुभयो कि उहाँले आफ्नो एकमात्र जन्माइएको पुत्रलाई दिनुभयो – उहाँमाथि विश्‍वास गर्ने कोही पनि नष्‍ट नहोस् तर उसले अनन्त जीवन पाओस्” (यूहन्ना ३:१६)। परमेश्‍वरबाट पठाइएको मुक्तिदाता येशू ख्रीष्‍ट हुनुहुन्छ। उहाँ सबै मानिसहरूका निम्ति परमेश्‍वरको योजनाअनुसार क्रूसमा टाँगिनुभयो। अब उहाँलाई हेर्नेहरू सबै परमेश्‍वरको दण्ड अनन्त मृत्युबाट बाँच्नेछन्। मानिसले केवल उहाँको क्रूसको बलिदानमा हेर्नुपर्दछ। यही उपायबाट नै तपाईले पनि आफ्ना पापहरूबाट क्षमा पाउनुहुन्छ। येशूलाई आफ्नो प्रभु र मुक्तिदाता भनी स्वीकार गर्नुहोस्, तब तपाईले परमेश्‍वरको अपार अनुग्रह पाउनुहुनेछ।

पश्‍चात्ताप

यस विश्‍वासमा पश्‍चात्ताप पनि सँग-सँगै आउँदछ। जब तपाईले येशूलाई प्रभु भनी स्वीकार गर्नुहुन्छ तब तपाईले आफ्ना पापका मार्गहरूलाई परित्याग गर्नुभई प्रभु येशूको नेतृत्वलाई स्वीकार्दै अघि बढ्न आफूलाई उहाँमा सुम्पिनुभएको हुन्छ। यसरी तपाई आफ्ना पापका स्वभाविक मार्गहरूबाट फर्की अब ईश्‍वरीय मार्गमा आउनुहुन्छ। यो पश्‍चात्ताप हो। पश्‍चात्तापको अर्थ मनको परिवर्तन हो। जस्तो प्रेरित २०:२१ मा लेखिएको छ, “मैले दुवै यहूदीहरू र ग्रीकहरूलाई परमेश्‍वरतर्फ मन फिराउनुपर्छ र हाम्रा प्रभु येशू ख्रीष्‍टमा विश्‍वास गर्नुपर्छ भनी यत्नपूर्वक गवाही दिरहें।”

पश्‍चात्ताप सम्बन्धमा येशूको शिक्षा

पश्‍चात्तापको सम्बन्धमा बुझ्नको लागि येशूले सिकाउनुभएको शिक्षा र उहाँले प्रयोग गर्नुभएको एक दृष्‍टान्त अध्ययन गरौं।

हराएको छोरो

“कुनै एउटा मानिसका दुई छोरा थिए। अनि तीमध्ये कान्छोचाहिँले आफ्ना बाबुलाई भन्यो, “पिताजी, सम्पत्तिको मेरो भागमा पर्ने अंश मलाई दिनुहोस्।” अनि उनले तिनीहरूलाई आफ्नो सम्पत्ति बाँडिदिए। अनि धेरै दिन नबितिकनै त्यो कान्छो छोरा सबै थोक जम्मा पारेर टाढो देशमा गयो, र त्यहाँ विलासी जीवन बिताएर आफ्नो सम्पत्ति उडायो। अनि त्यसले सबै खर्च गरिसकेपछि त्यस देशभरि ठूलो अनिकाल पर्‍यो; र त्यसलाई अभाव पर्न थाल्यो। अनि त्यो गएर त्यस देशका एउटा नागरिककहाँ टाँसियो; अनि उसले त्यसलाई आफ्ना खेतहरूमा सुँगुरहरू चारउन पठायो। अनि त्यसले सुँगुरहरूले खाएका ती कोसाहरूले आफ्नो पेट भर्ने लालसा गर्‍यो, तर कसैले त्यसलाई दिँदैनथ्यो। जब त्यो होशमा आयो, तब त्यस‍ले भन्यो, “मेरा पिताका कति ज्यालादार नोकरहरूले उब्रोपाप्रो हुने गरी रोटी पाउँछन्, तर मचाहिँ भोकले नाश भइरहेछु। म उठेर मेरा पिताकहाँ जानेछु, र उहाँलाई भन्नेछु: “पिताजी, मैले स्वर्गको विरोधमा र तपाईंको दृष्टिमा पाप गरेको छु, र अब उसो तपाईंको छोरो भनिने लायकको म छैनँ; मलाई तपाईंको ज्यालदार नोकरहरूमध्ये एउटाझैं बनाउनुहोस्।” अनो उठेर त्यो आफ्ना बाबुकहाँ आयो। तर त्यो अझ धेरै टाढामै हुँदा त्यसका बाबुले त्यसलाई देखे र दयाले भरिए; अनि दगुरेर गई त्यसलाई अँगालो हाले, र त्यसलाई चुम्बन गरे। अनि त्यस छोराले उनलाई भन्यो, “पिताजी, मैले स्वर्गको विरोधमा र तपाईंको दृष्टिमा पाप गरेको छु, अब उसो तपाईंको छोरो भनिने लायकको म छैन। तर बाबुचाहिँले आफ्ना दासहरूलाई भने, सबभन्दा असल पोसक निकाल, र उसलाई पहिराइदेओ; अनि उसको हातमा औंठी र पाउहरूमा जुत्ता लगाइदेओ” (लूका १५:११–२२,२४)।

अनि प‍िताजीले आफ्ना दासहरूलाई आफ्नो छोरोको पुन:प्राप्तिको उत्सवको निम्ति एक ठूलो भोज तयार गर्न अह्राए। त्यस घरमा ठूलो रमाहट गरियो। पिताजीले यो घोषणा गरे, “मेरो यो छोरो मरेको थियो, र फेरी जीवित भएको छ; ऊ हराइको थियो र पाइएको छ” (लूका १५:२४)।

पश्‍चात्तापबारे येशूले कस्तो शिक्षा दिनुभयो? दुई छोराहरूमा कान्छो छोरो विद्रोही छोरोको रुपमा हुर्किए। उनले आफ्ना पिताको शिक्षा र अनुशासनलाई अस्वीकार गरे। उनी आफ्ना विचारमा बेकम्मा बने। अन्तमा उनले भारी कष्ट भागे। मात्र उनले आफ्ना पिताजीका शिक्षा र अनुशासनलाई सही हो भनी स्वीकार गरे। कष्टमा मात्र उनले परमेश्वर र पिताजीको विरुद्धमा गरिएका कृयाकलापहरू गलत थियो भनी ह्रदयले महसुस गरे र अति दु:खित भए। उनको मनमा परिवर्तन आयो। उनी फेरी आफ्ना पिताजीको घरमा फर्कने निर्णय गरे। अनि आफ्ना पिताजीका शिक्षा अनुशासनमा रहन निर्णय गरे। उनको यो मनको परिवर्तनले उनको जीवनमा अभूतपूर्व ल्याइदोयो। उनी तुरुन्तै आफ्नो त्यस अवस्थाबाट अनि त्यस स्थानबाट उठे र आफ्ना पिताका घरतर्फ लागे। उनले आफ्नो अनाज्ञाकारिता, असंयम, लोभ, व्यभिचार, झूट जस्ता घृणित जीवनबाट पाश्चात्ताप गरे। लामो यात्रापछि उनी आफ्ना पिताजीको घरमा पुगे। घरमा पिताजीलाई भेट्नासाथ उनले आफ्ना पिताजीलाई भने, “पिताजी, मैले स्वर्गको विरोधमा र तपाईंको दृष्टिमा पाप गरेको छु, र अब उसो तपाईंको छोरो भनिने लायकको म छैन।” उडाउ पुत्रका यी गतिविधी र भनाइले प्रष्ट पार्दछ कि उनमा साँचो परिवर्तन आएकै हो। यो उनको मनको परिवर्तन हो। यसैलाई नै पश्‍चात्ताप भनिन्छ। यस किसिमको पश्‍चात्तापको पिताजी अति सन्तुष्ट बनेको र रमाएको तथ्य यस दृष्टान्तमा उल्लेख गरिएको छ।

साँचो पश्‍चात्तापले मात्र मानिसलाई परमेश्वरसमक्ष ग्रहणयोग्य तुल्याउँदछ। सबै मानिसहरूले आफ्ना मनमा परमेश्वरको विरुद्धमा गर्दै आइरहेको पापहरूको निम्ति दु:खित हुँदै परमेश्वरतर्फ फर्कनुपर्दछ। यसरी फर्कनेहरूलाई परमेश्वरले कसरी हर्षसाथ स्वीकार गर्नुहुन्छ भन्ने तथ्य यस दृष्टान्तद्वारा प्रष्ट पारिएको छ। तसर्थ तपाईंले आफ्ना पापहरूबाट क्षमा पाउन यस प्रकारले साँचो परिवर्तन हुन जरुरी हुन्छ। यो बाहिरी परिवर्तन वा धर्मको परिवर्तन नभई जीवनको परिवर्तन हो।

पिताजीले भने, “हामीले आनन्द मनाउनु र खुशी हुनु नै उचित छ, किनभने यो तिम्रो भाइ मरेको थियो, र फेरी जीवित भएको छ; ऊ हराएको थियो, र पाइएको छ” (लूका १५:३२)।

मानिसको साँचो पश्‍चात्तापमा परमेश्वर कति खुशी हुनुहुन्छ भन्ने तथ्यलाई यहाँ प्रष्ट पारिएको छ। मानिस स्वाभाविक रुपमा पापमा मरेको हुन्छ। परमेश्वरको दृष्टिमा उनका कुनै पनि कार्यहरू ग्रहणयोग्य हुन सक्दैनन्। परमेश्वरतर्फको पश्‍चात्तापले मात्र मानिसलाई परमेश्वरमा ग्रहणयोग्य तुल्याउँदछ। ग्रहणयोग्य मात्र होइन परमेश्वरमा भारी रमाहट ल्याउँदछ। यसले देखाउँदछ कि परमेश्वर मानिसको पश्‍चात्तापको निम्ति कति उत्कट इच्छा राख्नुहुँदछ। परमेश्वरले मानिसला‍ई कति प्रेम गर्नुहुन्छ। परमेश्वर तपाईंलाई अति प्रेम गर्नुहुन्छ र तपाईंको उद्धारको निम्ति उहाँ उत्कट इच्छा राख्नुहुन्छ।

यस रमाहटलाई बुझाउन येशूले अर्को दृष्टान्त बताउनुभयो,

हराएको भेडा

“तिमीहरूमध्ये कुनचाहिँ मानिस होला, जससँग एक सय भेडा छन्, र तीमध्ये एउटा हराय‍ो भने उनान्ससयलाई उजाडस्थानमा छोडेर त्यस हराएकोलाई नभेट्टाउन्जेल त्यसका पछि लाग्दैन? अनि त्यसलाई भेट्टाएपछि उसले आफ्ना साथी र छिमेकीहरूलाइ यसो भन्दै भेला गर्छ, मसँग अानन्द गर; किनकि मैले मेरो हराएको भेडा भेट्टाएको छु” म तिमीहरूलाई भन्दछु, यसरी नै पश्‍चात्तापको खाँचो नभएको उनान्सय धर्मीहरूका निम्ति भन्दा पश्‍चात्ताप गर्ने एकजना पापीका निम्ति स्वर्गमा बढी आनन्द हुनेछ” (लूका १५: ४–७ )।

एक गोठालालाई आफ्ना भेडाहरूको औधी माया हुन्छ। वर्षौ–वर्ष त्यो गोठाला आफ्ना भेडाहरूका माझ रहेका हुन्छन्। तिनकै सामु ती भेडाहरू जन्मन्छन्, हुर्कन्छन्। प्रत्येक भेडाको स्वभाव, गतिविधी त्यो गोठाला जान्दछन्। गोठालालाई भेडाहरूको औधी माया हुन्छ। उनी प्रत्येक भेडाको निम्ति आफ्नो जीवन अर्पन्छन्। ती भेडाहरूका निम्ति घाम‍‍–पानी, हुरी–बतास, जाडो–गर्मी, गाह्रो–अप्ठयारो केही भन्दैनन्। उस्तै परे गोठालो भेडाहरूको बचाउको निम्ति बाघ–भालूसँग जुध्छन्, आफ्नो ज्यानको बाजी लगाउँछन्। आवश्यक परे भेडाहरूका निम्ति मरिदिन्छन्। साँचो गोठालाहरूको यस्तै इतिहास हुन्छ। असल गोठालाको जब कुनै एक भेडा गायब हुन्छ तब उसलाई चैन हँदैन। उनी जस्तै संकटको सामना गर्नुपरे तापनि त्यस भेडालाई प्राप्त गर्न चाहन्छन्। त्यसबेला आफू भएका ९९ भेडाहरूको भन्दा उनलाई हराएको त्यही एक भेडाको बेसी माया हुन्छ र त्यसका निम्ति उनले सारा खर्कहरू, बन–झाडीहरू, भीर–पहराहरू, उकाली–ओरालीहरू सर्वत्र खोज गर्दछन्। जबसम्म हराएको त्यस भेडालाई भेटिन्नन् उनी लगातार खोज्दछन्। आँसु पिछ्दै, रुदै, कराउदै आफ्ना ती प्रिय भे‍डाको खोजी गर्दछन्। जब उनले त्यस भेडालाई देख्दछन् त्यस भेडा जस्तै अनकन्टार ठाउँमा फसिरहेको भएतापनि त्यसलाई बचाउन आफ्नो ज्यानको बाजी लगाउँदै प्राप्त गर्दछन्। त्यसलाई बचाउन सफल भइसकेपछि उनमा खुशीको सीमा रहँदैन। उनी भारी खुशीमा आफ्ना घरतिर फर्कदछन् र आफ्ना साथीहरूलाई त्यस अतुलनीय खुशीमा खुशी हुन आहवान गर्दछन् र त्यहाँ ठूलो रमाहट हुन्छ।

येशू मानिसहरूका निम्ति असल गोठाला हुनुहुन्छ। उहाँले मानिसहरूका निम्ति आफ्नो जीवन अपर्ण गर्नुभएको छ उहाँ मानिसहरूको उद्धारको निम्ति २००० वर्षअघि क्रूसमा मर्नुभएको हो। मर्नुभएको तेस्रो दिनमा मरेकोबाट फेरी बौरी उठ्नुभयो। पापको कारण अनन्त विनाशतर्फ गएरहेका मानिसहरूको उद्धारको निम्ति उहाँको बलिदान भएको थियो। अब उसले उहाँको यस प्रेमलाई बुझि उहाँलाई आफ्नो प्रभु र मुक्तिदाता भनी ग्रहण गर्दछन् तिनीहरूलाई उहाँ भेट्टाउनुहुन्छ र तिनको निम्ति स्वर्गमा ठूलो रमाहट हुन्छ। बचाइएको मानिस अनन्त रुपमा स्वर्गको राज्यको निम्ति बचाइदछन्। परमेश्वरको कति महान् योजना!

अर्को पाठमा अरु महत्वपूर्ण सत्यताहरूको अध्ययन गर्नेछौं।